ದೇವರ ಬಳಿ ಹೋಗುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು...

ಮುಂಬೈನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರ ದಾಳಿ ಒಂದು ಅಧ್ಯಾಯ ಮುಗಿದಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ಕಥೆ ಮುಗಿದಿಲ್ಲ. ಸುಮಾರು ೨೦೦ ಜನ ಈ ದುರಂತದಲ್ಲಿ ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ರಕ್ಷಣಾ ಪಡೆಗಳು ನಡೆಸಿದ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯನ್ನು ನಾವು ಶ್ಲಾಘಿಸಲೇಬೇಕು. ಆದರೆ ಸಮಸ್ಯೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಮುಗಿಯುವುದಿಲ್ಲ.
ಇಲ್ಲಿನ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು. ಇವರಿಗೆ ಮನುಷ್ಯರೆಲ್ಲ ಕಾಣುವುದು ಓಟುಗಳಾಗಿ. ಮತದ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಯೋಚನೆ ಮಾಡದ ಜನ ಇವರು. ನಮ್ಮ ಯಡೀಯೂರಪ್ಪ ಅವರನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ. ಇವರು ಇಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರ ಗುಂಡಿಗೆ ಬಲಿಯಾದ ಸಂದೀಪ್ ಉನ್ನಿಕೃಷ್ಣನ್ ಅವರ ಪಾರ್ಥಿವ ಶರೀರದ ಅಂತಿಮ ದರ್ಶನ ಪಡೆಯಲು ಬಂದಿದ್ದರು. ಹೀಗೆ ಬಂದವರು ಅವರ ಶವದ ಮೇಲೆ ಹೂಗುಚ್ಛ ಇರಿಸಿ ಟಿವಿಗಳಿಗೆ ಬೈಟ್ ನೀಡಿ ಹೊರಟು ಬಿಟ್ಟರು. ಕನಿಷ್ಟ ಈ ಯೋಧನ ಪಾರ್ಥಿವ ಶರೀರದ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರ ನಡೆಯುವವರೆಗೆ ಇರುವ ವ್ಯವಧಾನ ಸಮಯ ಕೂಡ ಅವರಿಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಇನ್ನು ಶಿವರಾಜ್ ಪಾಟೀಲ್ ಎಂಬ ದೇಶದ ಗೃಹ ಸಚಿವರು. ಇವರಿಗೆ ಸೋನಿಯಾ ಗಾಂಧಿ ಅವರ ಸೆರಗು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಓಡಾಡುವುದೇ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಕೆಲಸ. ದೇಶದ ಆಂತರಿಕ ಭದ್ರತೆಯ ದೋಷವನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಸಮಯವಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಇಂತಹ ಘಟನೆ ನಡೆದಾಗ ಮಾನ ಮರ್ಯಾದಿ ಇರುವ ಸಚಿವರಾಗಿದ್ದರೆ, ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಇವರು ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ವರಿಷ್ಠೆ ಏನು ಮಾಡಬಹುದು ಎಂದು ಕಾಯುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ. ಇಂತಹ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ನಮ್ಮ ದೇಶವನ್ನು ಆಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಈ ಘಟನೆಯನ್ನೇ ನೋಡಿ. ಪಾಕಿಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳು ಆರು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದು ಮುಂಬೈ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಹೋಟೆಲ್ ನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕೇಂದ್ರ ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಸಲೀಸಾಗಿ ತಂದು ದಾಸ್ತಾನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇದು ನಮ್ಮ ಬೇಹುಗಾರಿಕಾ ಪಡೆಗೆ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ.
ನಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಇಂತಹ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಮತದ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಅನ್ನು ಲಕ್ಶ್ಯದಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಮಾತನಾಡುತ್ತದೆ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಮತಗಳ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ವರ್ತಿಸುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಇನ್ನೂ ಸರಳವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಬಿಜೆಪಿ ಮುಸ್ಲಿರೆಲ್ಲ ಭಯೋತ್ಪಾದರು ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ, ಯಾವ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ನೂ ಭಯೋತ್ಪಾದಕನಲ್ಲ ಎಂದು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ವಾದಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಮೂಲಕ ಎರಡೂ ಪಕ್ಷಗಳು ಸುಳ್ಳಿನ ಮೇಲೆ ಅರಮನೆ ಕಟ್ಟಲು ಹೊರಡುತ್ತವೆ. ಇವರ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ದೇಶ ಎಂದರೆ ಏನು ಎಂಬುದೇ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಬಿಜೆಪಿಗೆ ದೇಶ ಎಂದರೆ ಅತೀ ಭಾವುಕತೆ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ದೇಶ ಎಂದರೆ ಎಲ್ಲರೂ ತಮಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ವರ್ತಿಸಬಹುದಾದ ಓಪನ್ ಫೀಲ್ಡ್. ಆದರೆ ಅದು ಹಾಗಲ್ಲ. ದೇಶ ಎಂದರೆ ಹಲವು ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಒಂದು ವೈವಿದ್ಯಪೂರ್ಣ ಬದುಕಿನ ಮೊತ್ತ. ವಿಭಿನ್ನ ವಿಚಾರಧಾರೆ, ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಧರ್ಮಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡವರು ಏಕತೆಯಿಂದ ಬದುಕುವ ತಾಣ.
ಮುಂಬೈನಲ್ಲಿ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ಚಟುವಟಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದ ಉಗ್ರಗಾಮಿಯೊಬ್ಬ ವಾಹಿನಿಯೊಂದಕ್ಕೆ ನೀಡಿದ್ದ ಫೋನೋ ಕೇಳಿದೆ. ಅವನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಇದನ್ನು ನಾವು ತಡೆಯುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದ, ಅವನಿಗೆ ಬದುಕಿಗಿಂತ ಇಸ್ಲಾಮ್ ದೊಡ್ದದಾಗಿತ್ತು. ಇಸ್ಲಾಮ್ ಧರ್ಮವನ್ನು ಉಳಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಆತ ಜನರ ಕಗ್ಗೊಲೆ ಮಾಡಲು ಸಿದ್ಧನಾಗಿದ್ದ. ಯಾರು ಬದುಕಿಗಿಂತ ಧರ್ಮ ದೊಡ್ದದು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೋ ಅವರು ಅಯೋಗ್ಯರು. ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣೆದುರಿಗಿರುವ ಜನರಿಗಿಂತ ಕಾಣದ ಅಲ್ಲಾ, ದೇವರುಗಳು ಮುಖ್ಯರಾದರೆ ಅವರು ಇಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದಕ್ಕೆ ಯೋಗ್ಯರಲ್ಲ. ರಕ್ತದ ಕಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ಧರ್ಮವನ್ನು ಉಳಿಸಲು ಹೊರಟರೆ, ಅವರು ಇಲ್ಲಿರುವುದಕ್ಕಿಂತ ಆ ದೇವರ ಹೋಗುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು.