ಓಡಬೇಕು, ಓಡುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು.

ಓಡಿ ಹೋಗೋದು ? ಹಾಗೆಂದರೇನು ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ನಾನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರಿಗೆ ಓದಿ ಹೋಗುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾವು ಎಲ್ಲಿದ್ದೆವೆಯೋ ಅಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಅಲ್ಲಿನ ರಾಡಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲುಗಳು ಹುಗಿದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಾಲನ್ನು ಮೇಲೆ ಎತ್ತುವುದು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದು ನಿಮಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತೆ ?
ಬದುಕು ಅಂದರೆ ಹಾಗೆ . ಅದು ನಿರಂತರ ಚಲನಶೀಲತೆ. ಬದುಕು ನಿಂತಿದೆ ಎಂದು ನಮಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದರೆ ನಾವು ಅಪಾಯದಲ್ಲಿ ಇದ್ದೇವೆ ಎಂದೇ ಅರ್ಥ. ಇದನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸರಳವಾಗಿ ಹೇಳಲು ನಾನು ಯತ್ನಿಸುತ್ತೇನೆ. ಯಾವುದೇ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿ. ಅದು ಸದಾ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಆಟದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಒಮ್ಮೆ ರಂಗಾಣಿಯ ಜೊತೆ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಇನ್ನೊಂದು ಆಟಿಗೆಯತ್ತ ಅದರ ಮನಸ್ಸು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಆಟದಲ್ಲಿ ಅದು ಸಂತೋಷ ಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಮರೆಯುವುದು ಗೊತ್ತು. ಬಿಡುವುದು ಗೊತ್ತು. ಆದರೆ ನಾವು ಹಾಗಲ್ಲ. ನಾವು ಯಾವುದರಲ್ಲಾದರೂ ಸಿಕ್ಕಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಒದ್ದಾಡುತ್ತೇವೆ. ಅದರಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೆ ಬರುವುದು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಹೊರಕ್ಕೆ ಬರುವುದು ನಮಗೆ ಬೇಕಿಲ್ಲ. ಇದೇ ನಮ್ಮ ಸಮಸ್ಯೆ.
ನಾವು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿದ್ದರೆ, ನಮಗೆ ಪ್ರಥಮ ಸ್ಥಾನವೇ ಬೇಕು. ಅದೇ ನಮ್ಮ ಗುರಿ. ನಾವು ಅದರಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೆ ಬರಲಾರೆವು. ಹಾಗೆ ನಾವು ಉದ್ಯೋಗಸ್ಥರಾಗಿದ್ದರೆ ? ನಮ್ಮ ಬಾಸು, ನಮ್ಮ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು, ಅವರ ತರಲೆಗಳು, ಪ್ರಮೋಷನ್ನು ಇತ್ಯಾದಿ. ಇದರಿಂದ ನಮಗೆ ಹೊರಕ್ಕೆ ಬರುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನಾವು ಹೊರಕ್ಕೆ ಬರಲಾರೆವು. ಇಂತಹ ಜನರ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಬೇರೆ ಯಾವುದೋ ವಿಚಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿ. ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ನನಗೆ ನನ್ನದೇ ಸಾಕಷ್ಟು, ಹಾಸಿ ಹೊದ್ದುಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟಿದೆ. ಅಂದರೆ ಅವರು ತಾವು ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡ ವರ್ತುಲದಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೆ ಬರಲಾರರು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಡಿ ಹೋಗಲಾರರು.
ನಾನು ಇಂತಹ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಡಿ ಬರುವುದನ್ನು ಕಲಿತಿದ್ದೇನೆ.
ನಾನು ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಗ ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ, ಅಲ್ಲಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಓಡಿ ಬಿಡಬೇಕು ಎಂದು ಅನ್ನಿಸಿದ್ದುಂಟು. ಆಗೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಓಡಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ, ಮದುವೆ ಮಕ್ಕಳು ಆದ ಮೇಲೆ ನನಗೆ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಓಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ ಸಲ ಇರುವುದರಿಂದ ಇರದಿರುವುದರೆಡೆಗೆ ಓಡಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡಾಗ, ಮನೆ ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳು ನೆನಪಾಗುತ್ತರೆ. ಆಗ ಇರುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಓಡಿ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾ ಯಶಃ ನಾವು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸುರಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ. ಸುರಕ್ಷತೆಯ ಆಸೆ ನಮ್ಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅದು ನಮ್ಮ ಕಾಲನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕುತ್ತದೆ.
ಓದಿ ಹೋಗುವುದು ಎಂದರೆ, ಅದು ಬಿಡುಗಡೆ. ಓಡಿ ಹೋಗದೇ ನಿಂತಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುವುದು ಎಂದರೆ ಅದು ಬಂಧನ. ಬಂಧನ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆ ಸಾಯುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವೆಲ್ಲ ಓಡಬೇಕು ಓಡುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು.