ಸಾಯಿಬಾಬಾ ಕಣ್ಣು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟ....!

ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಮಾರಾಟದ ವಸ್ತು. ಎಲ್ಲವೂ ಶೋಷಣೆಯ ವಸ್ತು. ಇದರಲ್ಲಿ ದೇವರೂ ಕೂಡ ಹೊರತಾಗಿಲ್ಲ. ದೇವರು ಇದ್ದರೆ ಆತ ಸರ್ವ ವ್ಯಾಪಿ. ಆತ ಯಾವುದೋ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ, ಮಸೀದಿಗೆ, ಚರ್ಚಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿ ಇರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ದೇವರ ಏಜೆಂಟರು, ದೇವರ ಹೆಸರು ಹೇಳಿಹೊಟ್ಟೆ ಹೊರೆದುಕೊಳ್ಳುವವರು, ದೇವರನ್ನೇ ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿನಂತಹ ನಗರದಲ್ಲಿ ಭೂ ಮಾಫಿಯಾಕ್ಕೂ ದೇವರಿಗೂ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಸಂಬಂಧ. ಯಾವುದೇ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಭೂಮಿ ಹೊಡೆಯಬೇಕೆಂದರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ ಎಂದರೆ, ದೇವರ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ತಂದಿಟ್ಟು ಬಿಡುವುದು. ಃಇಗೆ ಈ ನಗರದ ಬಹುತೇಕ ವೃತ್ತಗಳಲ್ಲಿ ದೇವರು ಬಂದು ಕುಳಿತಿದ್ದಾನೆ. ಆತ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಮಳೆಗೆ ತೊಯ್ಯಬಾರದೆಂದು ಭಕ್ತರು ಕಟ್ಟದ ಕಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಪೂಜಾರಿಯೊಬ್ಬ ಬಂದು ಕುಳಿತಿದ್ದಾನೆ. ಇದರೊಂದಿಗೆ ಸರ್ವಶಕ್ತನಾದ ದೇವರು ಆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ವಾಹನಗಳ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ಜನರ ಮೇಲೆ ನಿಗ ಇಡುವ ಪೊಲೀಸನಂತಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಅವನನ್ನು ಈ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಇಳಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಬಿ.ವಿ. ವೈಕುಂಠರಾಜು ಅವರ ಉದ್ಭವ ನಮಗೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತು. ಅದು ಸಿನೆಮಾ ಆಗಿಯೂ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದೆ. ರಸ್ತೆಯಾಗದಂತೆ ತಡೆಯಲು ದೇವರಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ತಂದಿಟ್ಟು ಅದು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಆಯಾಮಗಳು ಅಲ್ಲಿ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಈಗ ಭೂಗಳ್ಳರು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಇದೇ ಕೆಲಸವನ್ನೇ. ಇವರ ಕೃತ್ಯದಿಂದಾಗಿ ಎಲ್ಲ ವೃತ್ತಗಳಲ್ಲಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ದೇವರು ಬಂದು ಕುಳಿತಿದ್ದಾನೆ. ಕಳ್ಳರಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಬೇಕಾದ ದೇವರು, ಭೂಗಳ್ಳರಿಂದಾಗಿ ವಾಹನಗಳ ಹೊಗೆ ಕುಡಿಯುತ್ತ, ಶಬ್ದ ಮಾಲಿನ್ಯದಿಂದ ಬಳಲುವಂತಾಗಿದೆ.
ನಮಗೆಲ್ಲ ದೇವರು ಬೇಕು. ದೇವರಿಗೆ ನಾವು ಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ತಿಳಿಯದು. ಆದರೆ ನಮಗೆ ಬೇಕಾದ ದೇವರನ್ನು ಸರ್ಕಲ್ ಕಾಯುವುದಕ್ಕೆ ಮಕ್ಕಳು ಆಟವಾಡುವ ವೈದಾನದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಬಳಸಬಾರದು. ನಮ್ಮ ಹಲ್ಕಾ ವ್ಯವಹಾರಗಳಿಗೆ ದೇವರನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು. ಇಂತಹ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಸ್ಥಳಿಯ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ ಇದೆ. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ದೇವರನ್ನು ಸ್ಥಳಾಂತರಿಸಬೇಕು. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರಾಯಶಃ ದೇವರೂ ಕೂಡ ವಿರೋಧವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲಾರ.
ಈ ಎಲ್ಲ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣ, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಮನೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಸಾಯಿಬಾಬು ಮೂರ್ತಿ ತನ್ನ ಎಡಗಣ್ಣನ್ನು ತೆರೆದುಕುಳಿತಿದ್ದು. ಈ ದೇವರಿಗೆ ಬೇರೆ ಕೆಲಸ ಇಲ್ಲವೆ ? ಎಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಕಣ್ಣು ಬಿಡುವ ಅಗತ್ಯವಾದರೂ ಏನಿತ್ತು ? ಆತ ಪವಾಡ ಮಾಡುವುದಿದ್ದರೆ ಬೇರೆ ಯಾವುದೋ ರೀತಿಯಲ್ಲಾದರೂ ಪವಾಡ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟು ಕಣ್ಣು ಹೊಡೆದು ಪವಾಡ ಮಾಡುವ ಅಗತ್ಯ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ದೇವರು, ಆದ್ಯಾತ್ಮ ಎಲ್ಲವೂ ತುಂಬಾ ಖಾಸಗಿಯಾದದ್ದು. ಅದು ಪ್ರಕೃತಿ ಮತ್ತು ಮನುಷ್ಯರ ನಡುವಿನ ಖಾಸಗಿ ಮಾತುಕತೆ. ಅದು ಪ್ರೇಮಿಸುವ ಎರಡು ಹೃದಯಗಳ ನಡುವಿನ ಪಿಸು ಮಾತಿನ ಹಾಗೆ. ಇದೆಲ್ಲ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸವಲ್ಲ. ದೇವರು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಹೃದಯಗಳಲ್ಲಿ ಇರಲಿ. ಆತ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತ ನಮ್ಮನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತ ಇರಲಿ. ನಾವು ತಪ್ಪು ಮಾಡಲು ಮುಂದಾದಾಗ ಇದು ಸರಿಯಲ್ಲ ಎಂದು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಕಿವಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಿತವಚನ ನುಡಿಯಲಿ. ಆಗ ದೇವರ ಘನತೆಯೂ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕಳ್ಳ ಕಾಕರ ಜೊತೆ, ಸರ್ಕಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕುಳಿತರೆ, ಯಾರದೋ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣು ಮೂಗು, ಇನ್ನು ಏನೇನೂ ಬಿಟ್ಟರೆ, ಅದು ಆತನಿಗೂ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ. ದಯಾಮಯನಾದ ದೇವರಿಗೆ ಇದೆಲ್ಲ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಂಬೋಣ.